„На Меѓународниот работнички конгрес во Париз, одржан од 14 до 20 јули 1889 година, политичкиот работник на германското и меѓународното работничко движење, Клара Цеткин, која го раководеше женското пролетерско движење во Германија од 1890 година, одржа важен говор за односот на женската работа и капиталот и специфичноста на женските плати во капиталистичкиот систем. Укажувајќи дека прашањето за еманципацијата на жените не е изолирано прашање, таа тврди дека е неопходно да се набљудува во контекст на поширока општествена репродукција во која и машките и женските работници делат заеднички интерес и ист непријател.
Клара Цеткин,
Говор на Меѓународниот работнички конгрес во Париз, 19 јули 1889 година:
„...Работниците се целосно убедени дека прашањето за еманципација на жената не е изолирано, туку е дел од едно пошироко општествено прашање. Им е сосема јасно дека ова прашање не може да се реши во денешното општество без темелна трансформација на самото општество.
и ќе продолжат да бидат на таа позиција додека не постигнат економска независност. Работата е клучен предуслов за нивната економска независност. Ако жените треба да се трансформираат во слободни човечки суштества и рамноправни членови на општеството со мажите, работата на жените не смее да се укине или ограничи, освен во многу исклучителни случаи.
Работничките жени кои се залагаат за социјална еднаквост во борбата за сопствена еманципација не очекуваат ништо од буржоаското женско движење кое наводно се бори за правата на жените. Тоа е здание изградено на песок и нема реална основа. Работнички се целосно убедени дека прашањето за еманципација на жените не е изолирано, туку е дел од поширокото општествено прашање. Ним им е сосема јасно дека ова прашање не може да се реши во денешното општество без темелна трансформација на самото општество. Прашањето за женската еманципација е дете на новиот век, родено во ерата на машините... Еманципацијата на жената, како и на целото човештво, ќе се случи само во рамките на процесот на еманципација на трудот од капиталот. Жените, како и работниците, целосно ќе ги остварат своите права само во социјалистичко општество. Имајќи го ова предвид, жените кои навистина се заинтересирани за сопственото ослободување немаат друг избор освен да се приклучат на социјалистичката работничка партија, која е единствената која се бори за ослободување на трудот.
Без машка помош, згора на тоа, често против нивна волја, жените потпаѓаа под знамето на социјализмот...Но сега стојат под тоа знаме и ќе останат под него! Под него тие ќе се борат за нивна еманципација и признавање на жените како рамноправни човечки суштества...
Приклучувајќи се кон социјалистичката работничка партија, тие се подготвени да го споделат целиот товар и сите жртви што ги носи оваа борба, но и цврсто решени да ги бараат сите права што со право се нивни по победата. Што се однесува до жртвите, обврските и правата, тие не бараат ниту повеќе ниту помалку од своите соборци кои беа примени во редовите на борците под исти услови.
