Во 1937 година Јануш беше избран за крал на Ромите во Полска и на стадион полн со луѓе изјави: „Ќе испратам делегат кај Мусолини да го замолам да ни даде парче земја во Абисинија за населување на Ромите. На нашиот народ му е доста од талкање низ вековите и време е да заврши нашиот номадски живот. Наскоро нашиот претставник ќе биде во Лигата на нации“
Ова беше дел од напорите да се создаде татковина за Ромите на почетокот на 20 век, слична на (С)ционизмот. И двете групи беа прогонувани во својата татковина, организираа меѓународни конференции за обединување на својот народ и бараа странска поддршка. Исто така, на почетокот на 20 век се водеше дебата за тоа каде треба да биде татковината. Во случајот на (С)ционизмот, некои христијански водачи сакаа да создадат еврејска држава во Мадагаскар, Британска Гвајана или дури и Уганда. Истото беше случај и со Ромите кои се надеваа дека ќе имаат татковина, но каде ќе биде таа татковина беше отворено за дебата. Можеше да биде Абисинија, а некои веруваа дека се по потекло од Индија, па некаде на Ганг би било најдобро. Потоа, Јужна Африка, па дури и Египет станаа популарни избори. Во Абисинија, Мусолини размислувал и за создавање еврејска држава, па овие две групи често се испреплетувале.
Меѓутоа, во 20 век, Првата светска војна предизвика големи промени во политиката на Ромите. Новоформираните или обновените нации, како што се Полска и Романија, анектираат територии и ја презеле контролата врз Ромите. Кога Романија ја анектираше Трансилванија, десетици илјади Роми од австроунгарска контрола преминаа во романската држава и речиси веднаш организираа големи собири на Ромите. Тоа беше време кога се појави Јоргос Лазурица, кој стана лидер на ромската политика преку Генералниот сојуз на романските Роми. Преку неговото пишување и малку политичка саботажа, тој стана лидер во обединувањето на ромската популација во стабилна заедница. Со негови напори се одржа Меѓународниот конгрес за сите Роми чија цел беше да се организира обединет и стабилен Ромски народ.
