Пред некој ден наутро ја возам ќерка ми од Чаковец за Вараждинда купам книги за неа. Ги купив и одејќи накај автоматат да го платам паркингор, ми дојде мало Ромче со испружена рака на која имаше неколку пари и ми рече:„Чиче те молам нешто ситно за храна „
јас само се нашалив и реков? „ Е сега ти ќе ми позајмиш да платам паркинг„ и од ова произлезе најубавата приказна.
Автоматот покажа 5 куни , јас имав само 4. Малиот Ром забележа дека ми недостасува 1 куна. Од џебот извади 1 куна во желба да надополни во автоматот. Јас занемев а и мојата 18 годишна ќерка исто. Тој упорен да ја стави во автоматот но поради неговата возраст едвај на прсти се трудеше,
Го гледам и се насмеав: „Чекај се шалам , ќерлата имаше ситно и ги извади и дови паркинг карта, а ресотот монети му ги даде на малиот „џентлмен„
Незнаеше како да се заблагодари, а јас неговиот потег го наградив со искрена прегратка за неговата понудена несебична помош.
Кога стригнавме дома им ја раскажавме случката на домашните и верувајте ми дојдоа солзи поради неговата добродушност и желба за помош, без разлика на нација, вера возраст. Тој е мојот херој, тој е мојот Бог!
