Како може поинаку да се разбере фактот дека и по 50 години од одржување на Првииот Светски Конгрес на Ромите во Лондон и старт на организрина политичка борба за правата на Ромската заедница во една современа држава кој треба да да го добие својот глас и тоа со помош на организација која ќе работи на правата на човекот и еманципација? Таа борба еве веќе трае 50 години но во некои сегменти таа е сеуште такава каква што беше и пред половина век. Правата на Ромите изгледа како што се вели сеуште е некако „последно дупче на свиралката„ и некои прашања тек сега се отвараат и доаѓаат на ред, Но сега веќе во поодминатиот 21 век како се гледа дека тие се само колатерална штета во борбата на суетите за превласт во тие организации кои се занимаваат со правата на малцинските и загроени групи. Се поставува прашањето: „Кому Ромите денеска може да му веруваат?„ кога тие се изневерени од тие организации кои се прокламираат како најпрогресивни и најлиберални? Тажно е да се помисли дека сето тоа се само маски кои работат на прибирање на финансиски средства и подем во општественотоо скалило . А тоа изгледа толку вистински и реално, ккоој се гледа дека меѓу луѓето повеќе нема чист образ и срце. И затоа се чувствуваме и се прашуваме понатаму, зошто ние Ромите сме и понатаму отрфрлени од општеството и сме осамени во нашата борба.
