Според историчарите и еден мошне интересен и сугестивен текст од „Њујорк Тајмс“, пандемиите генерално имаат два типа на крај: едниот е медицински, кога стапките на заразеност и на смртност драстично ќе паднат или ќе исчезнат. Вториот завршеток е општествен, односно, кога луѓето ќе престанат да се плашат.
И покрај интересниот поглед околу прашањето, историската реконструкција на некои од најголемите пандемии од минатото и мислењата на експертите, сепак доаѓаме до одредена проблематичност кога во една пандемија разликуваме помеѓу еден „здравствен“ и еден „општествен“ крај.
Пандемиите, колку што научно знаеме, го прогонуваат човекот преку 5000 години, а за преку 2 милениуми имаме пишани белези. Така, првата забележана е онаа во Атина, 430 години пред нашата ера, нешто пред почетокот на војната со Спарта. Тукудид во Историјата на Пелопонеската војна ќе напише: „Луѓе со добро здравје одеднаш беа нападнати од топлотни удари во главите, црвенило и воспаление на очите, грлото и јазикот, почнуваа да крварат и да испуштаат неприроден, смрдлив здив околу себе.“
Link: https://www.dw.com/mk/k%D0%B0%D0%BA%D0%BE-%D0%B8-%D0%BA%D0%BE%D0%B3%D0%B0- -
