“Со романот сакав да покажам дека се е можно, кога си принуден да се бориш. Напуштените деца поради немоќ да променат нешто , паѓаат во амбисот на самодеструкција , пороци и девијација. Ги разбирам, јас бев еден од тие деца и секогаш ќе бидам„ раскажува Мети Камбери , автор на романот „ Градот на болката„
Од дете кој на 12 години ниту знаеше да чита, Мети на свои 19 години стигна до својот прв напишан роман.
Роден е во Ниш во срцето на Циган маалото. Најраните спомени го врзуваат за тришната куќарка, каде живееше со мајка му и браќата, асфалтот на нишките улици каде се обидуваше да испитачи некоја пара, затоа што без одредена сума на пари не смееше да се врати дома.
Неговот најрано детство не можеше ниту детство да се нарече. Не се сеќава дека имал омилена играчка, и единствено што се сеќава е гладта, стравот, малтретирањето и болката.
Пред да стигне во домот за напуштени деца, неколку години беше сместен во хранителско семејство. Вели дека немал среќа со старателите и вели дека тој период од животот не му донел ништо убаво.
“Како одминуваше времето така и јас, пред се благодарение на мојата воспитувачка од Домот за напуштени деца Емилија, се ослободив и си го отворив умот за некои работи за кој ниту ги познава. . Благодарение на неа научив и да читам и да пишувам. Инаку романот „ Градот на болката„ е потполно автобиографски, ликовите се реални, а имињата измислени.
„Содржина за романот не бев принуден да барам. Осумнаесет години ја носев во себе, ја носам и сега и ќе ја носам засекогаш„ го опишува својот роман и надополнува: “Со овој роман сакав да покажам дека се е можно, кога си принуден да се бориш„
Пошто го исполнил својот сон за кој мечтаеше како дете во домот и зидаде роман, Мети има нова желба. Планира да заврши факултет и да постане социјален работник. Целта му е својот живот да го посвети на децата од улица.
