Германската влада остави најболна трага врз животите на Ромите и Синти. Некои наслови на указот, од кои имало 148 меѓу 1500 и 1800 година, сведочат дека владата воопшто не се однесувала кон нив како кон луѓето, т.е. дел од човечката раса, туку како „птици“, инсекти, штетници итн. Во указот од 4 септември 1498 година, тие биле третирани како „Вогелфреи“, што значи дека тие биле надвор од сите закони од тоа време. За тоа детално пишуваа германскиот историчар Јоаким С. Хоман (1953–1999) и писателот Ример Гилсенбах (1925–2001). Историските извори датираат од овој период, долг 447 години, ги бележат сите значајни настани и настани поврзани со животот и судбината на Ромите. Грубо кажано, Ромите во Германија беа без сончева светлина. Заради илустрација, корисно е да се потсетиме дека скоро сите закони против Ромите беа потпишани од црковни великодостојници и германски кралеви. „Таткото“ на протестантската црква во Германија, Мартин Лутер (1483-1546) и неговите најверни следбеници, кои дале многу придонеси кон антисемитизмот, „благословувале“ антициганизам и поддржувале или поттикнувале многу мерки против Ромите во Германија. Меѓу државните високи и власти ќе ги споменеме императорот Максимилијан Први (1493–1519), електорот Август фон Саксенан (1553–1586), електорот Јохан Гeорѓи Втори (1656–1680), царот Фердинанд Први (1531–1558), електор Вилхелм Први 1688), кралот Фредерик I од Прусија (1701–1713), кралот Фредерик II од Прусија (1730–1772). Анализите покажуваат дека станува збор за систематски организирана акција и вооружена неправда (што Аристотел сè уште ја сметаше за најстрашна неправда), што им беше нанесена на голи раце, што е скоро невозможно да се најде во аналите на европската историја.