Харша (590–647. година), познат како Харшавардан (Harshavardhan), е првиот индиски крал за кој се смета дека имал ромско потекло. Беше на чело на кралството во северна Индија од 600. до 647.година, чиј центар најнапред беше во Танесар (Источен Пенџаб денешен Харијана), а потоа во Канауџ=с (Утар Пардеш) и го симболизира крајот на периодот на стара и почеток на средновековна Индија.
Харша се стекнал со почит и изградил авторитет во војувањата против Белите Хуни . Него го прослави и успешното решение на клановските конфликти , кои секогаш ги имаше на северот од Индија. Од тие причини стана и будист и му овозможи на Канаус да стане будистички центар. Државата која ја створил беше направена според централистички модел. Трагичниата семејна случка каде како причините беа политички и победата од страна на јужноиндискиот крал Пулакешин II (610–642. година), кој навлезе во Малва, регион од посебен историски значај предизвикувајќи потреси во кралството.
