Национализмот, пред сè, е параноја. Колективна и поединечна параноја. Како колективна параноја, таа е последица на зависта и стравот, а над сè, последица од губењето на индивидуалната свест; па според тоа, колективната параноја не е ништо друго освен збир индивидуални паранои На националистот му е лесно, тој ги знае, или мисли дека ги знае, своите вредности, своите национални или вредностите на нацијата на која и’ припаѓа, етичките и политичките, а за останатите не се интересира, не го интересираат, другите се пекол (другите нации, другите племиња). Тие не треба ни да се проверуваат. Националистот во другите исклучиво се гледа себе си – националисти. Позицијата е удобна. Страв и завист. Национализмот живее од релативизмот. Не постојат општи вредности, естетички, етички итн. Постојат само релативни. И во таа смисла, во прв ред, национализмот е назадување. Треба да се биде подобар само од својот брат или полубрат, а останатото не ме интересира. Тоа е она што го нарековме страв. Останатите дури имаат право да нè состигнат, да нè престигнат, тоа нам не нè интересира. „За мене е одвратно и недостоинствено да имам душа контролирана од географија.“ Шарл де Гол - „Патриотизам е кога љубовта кон својот народ ја ставаш на прво место, национализам е кога примарна ти е омразата кон другите луѓе“.
