Логорот Сајмиште служебено се викал Еврејски логор - Земун (германски. Semlin Judenlager), и се наоѓал на левиот брег од реката Сава. спроти Савскиот мост, на место каде на 11 септември 1937 година беше отворен првиот Белградски саем.

Напуштен после германското бомбардирање на Белград на 6 Април 1941 година, саемскиот простор кој се наоѓаше неколку километри од Земун , на територија која влезе во состав на Независната Држава Хрватска.

Управата на логорот ја имаше германските СС трупи.

На почетокот логорот беше наменет за српските Евре, а подоцна и за други како што се Роми, комунисти, партизани и четници.

За време на окупацијата околу 8.000 Евреи и 32.000 други беа задушени , стрелани во Јајници или умреле во самиот логор. Логорот беше активен од окотомври 1941 до јули 1944 година

Првите логораши Евреите од Белград кои помеѓу 8 и 13 декември 1941 беа спроведени и тој број беше 5.281. Со донесување на Евреите од Бањица, од Шабац, Ниш, Косовска Митровица, Нови Пазар, Рашка, бегалци од Белград и средна Европа, бројот на логораши во периодот помеѓу 8 декември 1941 и крајот на април 1942 стигна до 7.000 од кои 6.400 беа Евреи и 600 Роми.

Инаку зимата 1941/1942 беше една од најладните. Помешу декември и март , 500 затвореници починаа од ладно, болест и глад.

Во павилионот бр 4 се наоѓаше кујната каде се подготвуваше храната. Дневното селдување се состоеше од вода, слаб чај, бајата чорба од зелка или компир и малку пченичен леб.
Погубувањето на затворениците се вршеше на отворен простор помеѓу павилионите бр. 3 и 4.

Ромите во логорот беа донесени во декември 1941 кога група од околу 500 Ромки со деца. Тие беа сместени во Павилионот бр 2. Од нив околу 60 починаа за време на зимата од ладно и болести.
Останатиот дел беа осолободени во периодот јануари - март 1942, затоа што преку свои пријатели и роднини успееа да добојат документи за стално живеалишре , односно не припаѓаат на Роми номади, Последаната група на Роми беше ослободена во април 1942 година.

Помеѓу 1936 и 1945 година, нацистите уништиле над 50% од ромскиот народ во Европа.
Без разлика дали беа тоа гасните комори на Аушвиц-Биркенау, "истребени со присилна работа" низ скалите на смрта во Маутхаузен или пак егзекутирани и фрлени во масовна гробница, ископана со сопствени раце во Романија - истребувањето на Ромите на Европа било извршени со смртоносна ефикасност.

Резултатот во земјите како што се Хрватска, Естонија, Литванија, Холандија и сега Чешката Република, нивото на ликвидирани Роми е над 90% од предвоеното ромско население. Многу маскирања на Ромите на исток од страна на нацистичките единици на смртта, Einsatzgruppen, не биле пријавени или недокументирани, што значи дека вкупната бројка на ликвидирани Роми нема да биде никогаш позната или документирана

Колективното сеќавање на Европа за геноцидот на Ромите е кратко споредено со Холокаустот на Евреите. Германија им плаќаше на воените репарации на еврејските преживеани, но никогаш не и на ромските, а расниот карактер на ромскиот геноцид со децении беше одбиен во прилог на аргументот дека Ромите биле обележани како асоцијализирани или криминалци. ИнакуГерманија официјално го призна геноцидот на Ромите во 1982 година.